ΕΘΝΙΚΗ ΑΜΥΝΑ

  Η εθνική άμυνα είναι ένα αμιγώς δημόσιο αγαθό. Οι υπηρεσίες που προσφέρει, δηλαδή η περιφρούρηση της εθνικής ασφάλειας, χαρακτηρίζονται από την ιδιότητα της αδιαιρετότητας, εφόσον κανένας δεν μπορεί να αποκλείσει από τις ωφέλειες τους, οποιονδήποτε δεν είναι διατεθειμένος να καταβάλει το αντίτιμο για τη συμμετοχή του στην απόλαυσή τους.

Η αδιαιρετότητα και η μη ανταγωνιστική κατανάλωση της άμυνας, δεν επιτρέπουν στο μηχανισμό των τιμών να κινητοποιήσει τις αναγκαίες ποσότητες πόρων, για την παραγωγή του κοινωνικά άριστου επιπέδου της. Είναι λοιπόν αναγκαία η παρέμβαση του κράτους για τον προσδιορισμό του άριστου επιπέδου παραγωγής της άμυνας και τον καθορισμό του τρόπου χρηματοδότησης του κόστους παραγωγής του επιπέδου αυτού.

Το ποσοστό των αμυντικών δαπανών στο εισόδημα, εκφράζει σε ικανοποιητικό βαθμό το επίπεδο άμυνας μιας χώρας όταν, οι μεν αμυντικές δαπάνες αντανακλούν το πραγματικό κόστος παραγωγής της άμυνας, το δε εισόδημα αντιπροσωπεύει τη συνολική χρηματική αξία των υλικών αγαθών και υπηρεσιών που παράγονται στη χώρα.

Ένα θετικό παράπλευρο αποτέλεσμα των Αμυντικών Δαπανών είναι η συμβολή τους στην ανάπτυξη της οικονομίας μέσα από επενδύσεις και εκσυγχρονισμό.

Κατευθυντήριες Γραμμές Δαπανών

Η Ελλάδα έχει μια στρατηγική θέση στη Μεσόγειο, μια μεγάλη ΑΟΖ, περιπολία και περιφρούρηση χιλιάδων νησιών και πορωδών συνόρων για τον περιορισμό της λαθρομετανάστευσης και προσφυγιάς. Χρειάζεται να προαγάγει τη σταθερότητα στα Βαλκάνια και στην Ανατολική Μεσόγειο και να αντιμετωπίζει την διηνεκή ένταση των Σχέσεων με την Τουρκία.

Οι στρατιωτικές προμήθειες στην Ελλάδα γίνονται, σχεδόν, κατά αποκλειστικότητα μέσα από εισαγωγές με κύριους εξαγωγείς τις ΗΠΑ, Γερμανία και Γαλλία. Ωστόσο, διατηρώντας το ειρηνικό περιβάλλον στην Ελλάδα έχει υψηλό κόστος Αμυντικών Δαπανών. Έτσι, χρειάζονται επαρκή, σώφρονα και αποτελεσματικά: προγραμματισμός, προμήθεια, κατανομή και χρήση των μέσων και πόρων των Ενόπλων Δυνάμεων.

Οι βασικότερες κατευθυντήριες γραμμές Αμυντικών Δαπανών προέρχονται από το ΝΑΤΟ και είναι οι παρακάτω:

Η Οδηγία του 2% των Αμυντικών Δαπανών:

Το 2006 οι χώρες μέλη του ΝΑΤΟ αποφάσισαν να δεσμεύουν τουλάχιστον 2% του ΑΕΠ των για Αμυντικές Δαπάνες. Ωστόσο οι περισσότερες χώρες μέλη δεν τηρούν τη δέσμευση αυτή. Η δέσμευση αυτή υποδηλώνει τον δείκτη της συνεισφοράς των μελών στην άμυνα, την αξιοπιστία και την πολιτική δέσμευση

Οδηγία του 20% τωνΑμυντικών Δαπανών για Προμήθεια Εξοπλισμών και Υποδομών:

Οι Εθνικές Αμυντικές Δαπάνες καλύπτουν τρεις κατηγορίες δαπανών: (1) Αμοιβές Δαπανών για την αποζημίωση του Προσωπικού,

(2) Δαπάνες για την Υποστήριξη και τη Λειτουργία (Λειτουργικά Έξοδα και Επιχειρήσεις, Ασκήσεις) και

(3) Δαπάνες για την Απόκτηση και

Προμήθεια Εξοπλισμών και Υποδομών.

Οι τελευταίες δαπάνες (3) θα πρέπει να είναι τουλάχιστον 20% του συνόλου των όλων Αμυντικών Δαπανών.

Οι λόγοι είναι:

• κίνδυνοι απαρχαίωσης του υλικού με τις γνωστές συνέπειες υποστήριξης,
• αύξησης των κενών της διαλειτουργικότητας και συμβατότητας των οπλικών συστημάτων με τις γνωστές συνέπειες διεξαγωγής επιχειρήσεων και συρρίκνωσης της βιομηχανικής και τεχνολογικής βάσης της Ευρώπης,
• συνέπειες στην οικονομική ανάπτυξη.

Προτάσεις

• Η χώρα πρέπει να επενδύσει στην άμυνα και ασφάλεια, μη φειδόμενη το κόστος και το οποίο δεν πρέπει να είναι κάτω από 2% του ΑΕΠ.
• Η αναλογία της κατανομής των Αμυντικών Δαπανών πρέπει να εναρμονιστεί με εκείνες του ΜΟ των χωρών-μελών-ΝΑΤΟ της Ευρώπης και της Τουρκίας.
• Η νέα αμυντική προσέγγιση της 'Έξυπνης Άμυνας' πρέπει να αποτελέσει μείζονα στόχο και δέσμευση, προάγοντας και ενθαρρύνοντας τη συνεργασία στην ανάπτυξη, απόκτηση και υποστήριξη των απαιτούμενων επιχειρησιακών δυνατοτήτων. Αυτό γίνεται μέσα από την συνένωση (pooling) και την κατανομή (sharing) των δυνατοτήτων και των πόρων, την εξειδίκευση (specialization)της παραγωγής, την προτεραιοτητοποίηση των ενεργειών και τον αποτελεσματικότερο συντονισμό των προσπαθειών.
• Το ΥΕΘΑ πρέπει να βελτιώσει το επίπεδο των Ελληνικών Βιομηχανικών Επιστροφών από τους διεθνείς οργανισμούς με στόχο την επίτευξη δείκτη ΕΒΕ πολύ μεγαλύτερου του ένα ( >1 ).
• Οι κλάδοι των ΕΔ πρέπει να μεγιστοποιήσουν την κάλυψη του μεγαλύτερου δυνατού εύρους αναγκών υποστήριξης των με ίδια μέσα και προσωπικό υποστήριξης.
• Η συμμετοχή της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας στις προμήθειες των ΕΔ και ΣΑ πρέπει να μεγιστοποιηθεί, συμβάλλοντας, έτσι, στη μείωση εισαγωγών, αύξηση εγχώριας απασχόλησης, δημιουργία προστιθέμενης αξίας και στη μεταφορά και διάχυση της τεχνολογίας και τεχνογνωσίας.
• Το ΥΕΘΑ πρέπει να αναπτύξει ένα Σύστημα Διακλαδικής Επιμελητείας (Cooperative Logistics) για τη διαχείριση, απόκτηση, υποστήριξη, ανταλλαγή και διάθεση κοινών συστημάτων και εφοδιαστικών υλικών, αποθεμάτων, πλεονασμάτων και υπηρεσιών υποστήριξης κατά τη φιλοσοφία και τα πρότυπα της Υπηρεσίας Υποστήριξης του ΝΑΤΟ (NSPA, NATO Logistics Stock Exchange).
• Επιστροφή στο ΜΕΝΟΥ